کاش “رمضان” سالی بود
اگر حقیقت روزه را می یافتیم دوست می داشتیم که سراسر سال، رمضان باشد. چرا که روزه ما را انسان تر (تثبیتا للاخلاص) و الهی تر (الصوم لی وانا اجزی به) می کند.درب های آسمان را به روی ما می گشاید. ما را آسمانی می کند. بلکه آسمانیان را همنشین ما می کند. شگفتا که روزه کفاره گناه پدرمان آدم (ع) است در خوردن میوه ممنوعه ای است که او را از بهشت قرب راند و برای پاگسازی آثار آن میوه ممنوعه است که وضو و روزه وغسل و… تشریع شده است و همه به دنبال پاک کردن آدمیزادگان برای صعود و دخول به بهشت قرب الهی.درعین حال ،همین روزه با آثار دنیوی (صوموا تصحوا) و آخرتی باید ما را با مستمندان همدرد و همراه سازد و این همدردی با تجسم گرسنگی و تشنگی قیامت باید ما را به تدارک آخرتی والاتر و نورانی تر راغب تر سازد. عَنْ رَسُول اللهِ – صَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِه – قالَ: لَوْ یَعْلَمُ الْعَبْدُ ما فِی رَمَضانَ لَوَدَّ أنْ یَکُونَ رَمَضانُ السَّنَةَ(بحارالانوار، ج 96، ص 346). رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: اگر بنده می دانست که در رمضان چیست، دوست می داشت که تمام سال، رمضان باشد.
